Zasady gry w rugby siedomoosobowe
▪ Drużyna złożona jest z 7 zawodników biorących udział w grze ( 3 zawodników młyna, łącznik, 3 zawodników ataku oraz 3 zawodników rezerwowych).
▪ Czas trwania spotkania 14 minut ( 2 x 7 min. ). Przerwa 1 min. – do zmiany stron. Mecze finałowe rozgrywane są 2 x 10 min.
▪ W przypadku remisu rozgrywana jest dogrywka. Drużyna która pierwsza zdobywa punkty zostaje zwycięzcą a mecz jest zakończony.
▪ Formację młyna stanowi 3 zawodników z każdej drużyny, związanych ze sobą barkami aż do momentu zakończenia tego fragmentu gry, czyli wyjścia piłki z młyna. W czasie trwania młyna głowy zawodników tej samej drużyny nie mogą być obok siebie.
▪ W formacji autowej bierze udział po dwóch zawodników z każdego zespołu.
▪ Największą radość kibicom sprawia widok zawodnika wbiegającego na pole punktowe i kładącego piłkę. Jest to podstawowy i najbardziej widowiskowy sposób zdobycia punktów.
Za przyłożenie piłki na polu punktowym drużyna uzyskuje 5 punktów. Drużyna, która zdobędzie punkty z przyłożenia ma prawo do podwyższenia wyniku przez próbę kopnięcia na bramkę. Kop musi być wykonany z drop – goola (z kozła) w dowolnym miejscu na linii równoległej do linii bocznej boiska, która przechodzi przez miejsce przyłożenia piłki na polu punktowym przeciwnika.
Jeżeli piłka przeleci w dowolnej wysokości nad poprzeczką, ale między słupami, uzyskuje się dodatkowe 2 punkty. Czyli po udanej akcji (przyłożeniu) oraz przy dobrym i skutecznym kopaczu można zdobyć siedem punktów. Oczywiście w przypadku niecelnego podwyższenia 5 pkt. za przyłożenie pozostaje.
Nie jest to jedyny sposób uzyskiwania punktów. Kolejny to rzut karny, który może być podyktowany w dowolnym punkcie boiska. Jeżeli drużyna zdecyduje się strzelać bramkę, to jej kapitan zgłasza sędziemu próbę zdobycia punktów. Wówczas sędziowie boczni biegną za bramkę i stają za słupkami, żeby ocenić czy kop był prawidłowy.
Jeżeli podniosą chorągiewki do góry to drużyna uzyskuje 3 punkty, a mogą to uczynić jeżeli piłka przeleci w dowolnej wysokości nad bramką, a między słupami. Punkty można zdobyć także z tzw. „drop-gola” czyli kopa z kozła na bramkę w czasie gry.
Zawodnik opuszcza piłkę na ziemię i w momencie jej kontaktu z podłożem kopie ją. Jeżeli piłka przeleci w dowolnej wysokości nad poprzeczką i między słupkami bramki to uzyskuje się kolejne 3 punkty. Jest jeszcze jeden, ostatni, dość rzadki sposób tzw. techniczna piątka, popularnie zwana „karną piątką”. Jeżeli sędzia uzna, że zawodnik zdobył by przyłożenie gdyby nie faul popełniony na nim to przyznaje 5 punktów oraz podwyższenie na wprost bramki. Zawodnicy drużyny kopiącej nie mogą wcześniej przekroczyć linii środka boiska zanim uczyni to piłka.
W rugby wolno podawać tylko do tyłu, za każde podanie do przodu lub wypadnięcie piłki z rąk w przód sędzia podyktuje młyn dla drużyny przeciwnej. Sędzia może zastosować prawo korzyści (przy tym przepisie jak i przy innych) i jeżeli w posiadaniu piłki wejdzie zespół, który nie popełnił błędu do przodu, może kontynuować grę. Natomiast nogą wolno kopać piłkę w dowolnym kierunku, ale biec do piłki mogą tylko ci zawodnicy drużyny kopiącej, którzy znajdują się za kopiącym lub ci których wyprzedził (wyzwolił) zawodnik, który piłkę kopał. Inaczej jest spalony i rzut karny.
Kop piłki w aut jest zagrywką taktyczną. Można w ten sposób przenieść piłkę o kilkadziesiąt metrów od własnego pola punktowego. Jeżeli piłka kopnięta jest zza linii pola obronnego czyli linii 22 metrów, a piłka wyjdzie bezpośrednio w aut, to wrzut nastąpi w miejscu opuszczenia boiska przez piłkę. Jeżeli zawodnik kopnie piłkę w aut bezpośrednio spoza tego pola to aut będzie na wysokości kopu. Oczywiście jeżeli piłka odbije się od boiska to wznowimy grę w miejscu wrzut musi nastąpić w środek korytarza utworzonego przez obie drużyny stojące od siebie w odległości jednego metra. Jeżeli wrzut jest tendencyjny (piłka wrzucona na jedną ze stron) to drużyna przeciwna ma prawo wyboru, albo jest zmiana wrzutu i ona wprowadza piłkę do autu, albo jest młyn zwarty z jej wrzutem podyktowany na piętnastym metrze od linii bocznej.
W rugby nie wolno podstawiać nóg, łapać za głowę, szczypać, gryźć, kopać, to wszystko jest faulem i powinno być surowo karane przez sędziego. Wolno natomiast łapać przeciwnika za nogi, spodenki, koszulkę i przewracać go na ziemię (nazywa się to szarżą), ale tylko tego, który jest w posiadaniu piłki.
Bardzo wiele problemów dla początkujących kibiców odróżnianie podczas gry spalonego. O jednym przypadku już mówiliśmy (po kopie). Może się zdarzyć, że o piłkę walczy kilku lub kilkunastu zawodników, jeżeli piłka znajduje się w powietrzu to taki element (przegrupowanie) nazywa się „maulem”, a jeżeli piłka jest na ziemi to „ruckiem”. Nie wolno atakować piłki od strony przeciwnika bo jest spalony. Zawodnicy nie biorący udziału w przegrupowaniu (maulu, rucku) muszą znajdować się za ostatnimi nogami swoich graczy walczących o piłkę, inaczej jest spalony i sędzia odgwiżdże karnego. Zawodnik, który upadnie na ziemię z piłką (np. po szarży) musi natychmiast z nią wstać lub odsunąć ją od siebie i nie może przeszkadzać innym zawodnikom w wejściu w jej posiadanie.
Karnego sędzia pokazuje uniesioną ręką do góry, wyprostowaną w łokciu, stojąc twarzą do drużyny która nie popełniła przewinienia. Jeżeli sędzia ma rękę ugiętą w łokciu to znaczy, że podyktował rzut wolny, po którym nie wolno zdobyć punktów kopem na bramkę. Taka kara jest zarządzana za mniejsze przewinienia, np. za zbyt wczesne wysunięcie nogi przez młynarza, za podnoszenie w aucie. Wolnego sędzia dyktuje także na tzw. czysty chwyt „mam”. Jeżeli zawodnik znajdujący się na własnym polu obronnym 22 metrów złapie piłkę z powietrza, kopniętą przez przeciwnika, będąc przynajmniej jedną nogą na ziemi i krzyknie „mam” to sędzia przerwie grę. W momencie wykonywania karnego drużyna przeciwna musi znajdować się 10 metrów od miejsca jego wykonywania. Po kopie z rzutu karnego bezpośrednio w aut piłkę do gry wprowadza drużyna, która wykonywała ten wrzut.
Rugby wielokrotnie kojarzy się ludziom z ochraniaczami, kaskami, ze zwierzęcą siłą szkodliwą dla zdrowia. Tak o tej dyscyplinie mówią ci, którzy nigdy nie widzieli meczu albo meczu na dobrym poziomie lub mylą ten sport z futbolem amerykańskim. Jest to sport dla przygotowanych, sprawnych i wytrwałych, dla ambitnych o dużej dawce samozaparcia i odporności. Mówi się, że rugbista to „skończony” atleta, powinien posiadać szybkość sprintera, wytrzymałość długodystansowca, siłę zapaśnika, a zręczność judoki.